เรื่องราวของพี่ป้ำกับลูกชาย ทำให้ซุปมองเห็นพลังของความหวัง และการให้คุณค่าในตัวเอง ที่เป็นแรงขับเคลื่อนสำคัญของชีวิตที่มีความหมาย
ลูกชายพี่ป้ำก็กำลังมีความมุ่งมั่น ที่เกิดจากการเห็นคุณค่าในตัวเอง ส่วนพี่ป้ำก็มีความสุข จากการเล่นเกมส์ระยะยาวของการสร้างธุรกิจโดยไม่ต้องพึ่งพาทางลัด
นี่เป็นบทเรียนที่สอนให้เรารู้ว่า การใช้ชีวิตก็เหมือนกับการเล่นเกมส์ระยะยาว ความสุขไม่ได้อยู่ที่ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียว แต่ความสุขที่แท้จริง เกิดขึ้นระหว่างทาง เช่นเดียวกับช่วงเวลาดีๆ ที่พี่ป้ำมีให้กับลูกชายระหว่างเดินทางไปโรงเรียน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่มอบพลังบวกและแรงบันดาลใจให้กับซุปและชาวทุ่งม่วง #Siamstr (อย่าหายไปนานพวกเราคิดถึง 55555)
อ่านแล้วก็ได้เรียนรู้ข้อคิดดีๆ ได้เข้าใจการปรับตัวและอยากสร้างสรรค์สิ่งดีๆ เพื่อส่งต่อคุณค่าให้กับสังคมนี้ก่อนที่เวลาของเราจะหมดลง
มันทำให้ซุปเชื่อว่า แม้โลกจะเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่ก็ยังมีความหวังรออยู่เสมอ... สำหรับคนที่มองเห็น
ซึ่งจริงๆ แล้ว อาจเป็นเพียง คนกลุ่มเล็กๆ กลุ่มหนึ่งเท่านั้นแหละ 😄
quotingตอนเริ่ม พ่อมีเงินเท่าไหร่..
note1c4h…ychd
ผมชอบที่จะเป็นคนไปรับไปส่งลูกชายไปโรงเรียน โรงเรียนนางอยู่ไกลเหมือนกัน ต้องขับรถประมาณเกือบครึ่งชม. สำหรับต่างจังหวัดนี่ไม่เรียกว่าแถวบ้าน ซึ่งโรงเรียนไกลบ้านแบบนี้ จริงๆก็ไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ แต่ที่เมืองชล โรงเรียนนอกระบบที่โอเคมันมีตัวเลือกน้อยเหลือเกิน
แต่ไอ้ความไกลนี่แหละมันทำให้ช่วงเวลาที่ผมอยู่บนรถกับลูกชาย กลายเป็นช่วงเวลาที่มีคุณภาพมาก นางจะชอบถามเรื่องนู้นเรื่องนี้ตลอดเวลา แม้ส่วนใหญ่จะติดโม้เรื่อยเปื่อยซะเยอะ
เมื่อวานนางโม้เรื่องเกมส์แต่งรถซิ่งของนางอยู่ นางว่านางซื้อรถรุ่นนู้นนี้มา ใส่ของแต่นู่นนี่ ทำได้ 2 พันกว่าแรงม้า ใช้เงินไปหลายล้าน (หน่วยเงินในเกมส์มันคืออะไรก็ไม่รู้ แค่ turbo ก็ลูกละหลายแสนแล้ว)
ผมฟังแล้วไม่ค่อยสบายใจ โดยปกติผมไม่ชอบให้นางเล่นเกมส์ แต่นางก็จะแอบไปยืมมือถือยายมาเล่น และนี่หน่วยเงินในเกมส์คุยกันเป็นหลักหลายๆล้านอีก ผมยิ่งกลัวนางจะไม่เข้าใจมูลค่าและราคาที่จะต้องจ่ายเพื่อให้ได้เงินมา
ขณะที่นางกะลังเล่าอย่างเมามัน และผมก็เออออห่อหมกไปตามเรื่อง จู่ๆนางหันมาถามผมว่า
”พ่อบอกปั๊งหน่อย แต่ละร้านพ่อใช้เงินเท่าไหร่“
ผมแอบแปลกใจเล็กๆว่า เด็ก 7 ขวบสนใจเรื่องนี้ด้วยรึ แต่ผมก็เล่าไปตามจริง ผมสาธยายถึงสาขาต่างๆว่าอันไหนเท่าไหร่บ้าง ซึ่งล้วนแล้วแต่ใช้เงินมากกว่ารถซิ่งในเกมส์ของนางทั้งสิ้น
แล้วนางก็ถามผมอีกว่า
”แล้วตอนเริ่มร้านแรกพ่อมีเงินเท่าไหร่ ทำไมพ่อถึงทำเพิ่มได้เป็น(X)ๆ”
เป็นคำถามจากเด็ก 7 ขวบที่ผมค่อนข้างตกใจ
แปลว่านางรู้ว่า ไม่ใช่ว่าเริ่มต้นก็มีเงินลงทุนได้เลย แปลว่านางเข้าใจว่า มันต้องใช้การสะสมทุนและนางก็ยังรู้ด้วยว่ามันต้องไม่ง่ายแน่ๆ
ผมรู้ทันทีว่าไอ้ความคิดเชิง critical แบบนี้ มาจากเกมส์ที่นางเล่นชัวร์ ผมไม่น่าจะเคยสอน แม้อยากสอนก็ไม่รู้ว่าจะสอนยังไง มันต้องมีประสบการณ์ชีวิตพอสมควรกว่าที่เราจะเข้าใจว่าโลกมันไม่ง่ายเลย
แต่ลองนึกๆดู ถ้าต้องเล่นเกมส์โดยที่ไม่สามารถเติมเงินได้ ไอ้ความคิดเชิงวิพากษ์แบบนี้มันคงจะถูกเร่งเร้าขึ้นมาเองอัตโนมัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าต้องแข่งในสมรภูมิเดียวกับคนที่ใช้เงินเติมเป็นส่วนใหญ่ แม่งเหมือนสอนระบบโลกให้ลูกฉันเลย ใครเติมได้รถคนนั้นแรงกว่า ใครกู้ได้คนนั้นชนะ
เกมส์ที่ผมพยามไม่ให้ลูกเล่น มันมีประโยชน์อย่างคาดไม่ถึง
แต่ก็นั่นแหละ คำถามของนางถือว่าเข้าทางผมมาก
ผมเลยตอบแบบขิงหน่อยๆใส่นาง
“ตอนเริ่มพ่อมี..ศูนย์ จริงๆติดลบด้วย“
แล้วผมก็สาธยายถึง POW ของปู่และย่าของนาง เล่าไปถึงกว่าที่ผมจะทำสาขาแรกได้ ต้องผ่านอะไรบ้างและเราต้องชะลอการบริโภคกันขนาดไหนถึงจะสะสมทุนให้มากพอเพื่อไปซื้อสินค้าประเภททุนได้ ทั้งหมดเพื่อพยามจะให้เค้าเห็นว่า
..เกมส์ที่พ่อเล่น พ่อก็ไม่ได้เติมเหมือนกัน..
แม้จะบอกไม่ได้ว่าเกมส์นี้เราจะชนะมั้ย แต่การเล่นแบบนี้จะทำให้เรามีโอกาสในการอยู่ในเกมส์นี้ต่อไปอีกนาน และถ้านานพอ วันนึงเราจะชนะ
ในการคุยกันเมื่อวาน นางตั้งใจฟังมาก มีการตอบรับและถามกลับถึงรายละเอียดเกือบทุกประโยค
”ติดลบคืออะไร?“
”เป็นหนี้คืออะไร?“
”ทำไมปู่ไม่มีทุน?“
”ทำไมย่าต้องทำขนมแต่ไม่ได้เงิน?“
หลายๆคำถามของนางทำให้ผมคิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในระบบโลกปัจจุบันมันชวนให้ถูกตั้งคำถามจริงๆ ขนาดเด็ก 7 ขวบยังเห็นว่ามันไม่ปกติ
แต่คนโดยส่วนใหญ่กลับเลือกที่จะโอดครวญและเรียกร้องความช่วยเหลือแทน
พีคสุดคือประโยคสุดท้ายของนาง
“พ่อ..พอปั๊งโตขึ้น พ่อไปทำอย่างอื่นได้มะ.!?
ปั๊งอยากเป็นคนทำร้าน”
ฉันรู้ตัวเลยว่า แก่ไปห้ามกะโหลกกะลานะ พ่อเจ้าพระคุณไล่ฉันออกล่วงหน้าไว้ตั้งกะวันนี้แล้ว 555555
ถึงตอนนั้นคงต้องแข่งกันแล้ว ใครสร้าง values ได้มากกว่าก็ได้ทำไป
#GM
#Siamstr