Hipknox on Nostr: ชีวิตของการทำงาน ...

ชีวิตของการทำงาน ภายใต้บล็อกคอนกรีตสี่เหลี่ยม ลม ที่ถูกเป่าพัดมากระทบแผ่นหลังจากเครื่องปรับอากาศบนเพดาน กำลังหลอกล่อร่างกายให้ทำงานได้อย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

จากความรู้สึกจองหองที่นั่งอัดงาน ได้อยู่เป็นหลายต่อหลาย ชม. แล้วยังทำสิ่งที่นอกเหนือจากหน้าที่ของตัวเองภายใต้ ชม. ของการทำงาน ราวกับคนเป็นบ้า กว่าจะรู้ตัวอีกที่ว่าร่างกายในตอนนี้แย่ลงไปแค่ไหน ก็เป็นตอนที่ต้องออกมาอยู่ภายใต้แสงแดดแรง ๆ กับอากาศที่ร้อนรน

โลกร้อนขึ้นจริง ๆ หรือเพราะเราแค่เคยตัว

โลกภายนอกที่ไม่ได้สุขสบายเท่ากับภายใต้บล็อกคอนกรีตสี่เหลี่ยม กับอากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศ หากเมื่อเรามองย้อนกลับไปยังอดีต สิ่งที่เราเคยเป็นเมื่อครั้งยังเด็ก นี่ใช่สิ่งที่เราเป็น และเป็นสิ่งที่เราต้องการจริง ๆ หรือ

เด็ก ๆ ก่อนที่เราจะโตยังคงวิ่งเล่นในทุ่งหญ้า อยู่กับดิน เล่นกับเม็ดฝน แสงแดดในยามเช้า และสายลมในฤดูหนาว เราแข็งแรงเมื่อสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวนั้นแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ

สองเท้าเปล่าย่ำอยู่บนพื้นดินที่แซมด้วยต้นหญ้าใบเขียว มือที่คุ้ยเล่นก่อกองทรายและก้อนหิน ต้นไม้ยอดสูงที่เราปีนขึ้นไป พร้อมเสียงตะโกนของแม่ "อย่าซน" ไม่อาจขัดขวาง ความอยากรู้อยากลองของเด็กตัวเล็ก ๆ กับจินตนาการของเขา

อณูละอองของแสงแดดที่ปะทะเข้ากับใบหน้า ปลุกเราให้ตื่นขึ้นจากความฝัน และเป็นแสงสลัวยามพบค่ำ ที่ทำเรานั้นให้หลับไป

ชีวิตที่ดำเนินไปพร้อมกับธรรมชาติ ด้วยระบบของธรรมชาติ เป็นความเรียบง่ายในชีวิตของเด็กคนหนึ่ง

อะไรกันนะที่พัดพาเรามาไกลจากสิ่งที่เราเป็น

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อย้ำเตือนเราให้ลุกออกจากที่นอน ความอ่อนล้ายังไม่ทันได้จางไป ร่างกายที่ไร้ซึ่งเสียง กำลังกระซิบบอกกับเราว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะตื่น

เราต้องฝืนลุกขึ้นแต่งตัว เพื่อไปให้ทันเข้าแถวหน้าเสาธง เพียงเพื่อเคารพธงชาติและเพลงชาติ ระเบียบที่ใครบางคนกำหนดเอาไว้ เนื้อเพลงที่ปลูกฝังค่านิยมของการรักชาตินั้น ให้คุณค่าใดกับเด็กคนหนึ่ง?

เสียงขูดกระดานจากแท่งชอล์กสีขาว เขียนสั่งการบ้านประจำวิชาที่ต้องส่งในวันรุ่งขึ้น ฝุ่นจากแปรงลบกระดานเมื่อเปลี่ยนคาบเรียนลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง ลมที่พัดมากระทบแผ่นหลัง จากพัดลมเพดานพร้อมกับเสียงการหมุนของมันที่ขาดการยอดน้ำมันหล่อลื่น กำลังกล่อมเราให้ง่วงหาวในยามบ่าย

เมื่อกลับถึงบ้าน กระเป๋าที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ถูกเปิดออกโดยแม่เพื่อตรวจดูกองหนังสือที่ลูกแบกไปโรงเรียน และแบกกลับมาที่บ้าน สมุดเรียนที่ถูกกลางออก พร้อมกับการบ้านรายวิชาที่ต้องทำให้เสร็จก่อนนอนในคืนนี้

ภายนอกบ้าน เสียงของเด็กในละแวกลอยผ่านบานหน้าต่าง บอกให้รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นสนุกกันอยู่ จิตใจที่ไม่ได้อยู่กับสมุดและดินสอที่ถืออยู่ในมือ ทำเราให้เหม่อลอยออกจากพันธนาการของตัวอักษร การบ้านที่ต้องส่งพวกนี้ให้อะไรกับเด็กคนหนึ่ง?

ก่อนสิ้นสุดเทอม เด็กหลาย ๆ คนต่างขมักเขม้นอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวก่อนการเข้าห้องสอบ บ้างก็ยังคงเล่นสนุกกัน เวลาแห่งความเงียบงันได้มาถึง มีเพียงเสียงขูดของดินสอที่ถูกลากทำเครื่องหมายลงบนกระดาษ บ้างครั้งเป็นเสียงของกระดาษที่กำลังยับยู่ยี่จากการถูของยางลบ เสียงของพัดลมเพดานตัวเก่ายังคงดัง พร้อมกับพัดเอาลมมากระทบลงบนแผ่นหลัง

เวลาของเทอมใหม่ได้มาถึง สมุดพกที่ลงบันทึกผลของการเรียนและความประพฤติ เล่มสีเหลืองหุ้มปกด้วยพลาสติกใส ถูกเรียกขานชื่อและแจกให้กับเด็ก ๆ ภายในห้องเรียน

ดูเหมือนความพยายามของการตั้งใจเรียน ไปจนถึงการตั้งใจอ่านหนังสือก่อนการสอบ จะส่งผลให้คะแนนของแต่ละรายวิชาที่ถูกบันทึกลงในสมุดปกเหลืองนั้นเป็นไปได้สวย ที่บ้านจะต้องดีใจแน่ ๆ เด็กคนอื่น ๆ บ้างก็แลกกันดูสมุดพก บ้างก็รีบเก็บมันลงในกระเป๋า เพียงเพราะไม่อยากให้ใครได้เห็น

"ทำไมถึงไม่ได้ที่หนึ่ง? ที่หนึ่งของห้องได้คะแนนเท่าไหร่? นี่ตั้งใจเรียนแล้วใช่มั้ย? สอบได้ที่เท่านี้โตไปจะเอาอะไรกิน? เล่นให้มันน้อย ๆ ลงหน่อย"

ความผิดหวังแรกเริ่ม ได้กัดกินเข้าไปภายในจิตใจ คำถามที่ถามหาความหมายของสิ่งที่เด็กคนหนึ่งได้กระทำ เมื่อเขาทำเท่าที่เขาจะสามารถพยายามแล้ว ถูกเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางเสียงของการบ่นด่า

"พ่อครับ แม่ครับ ลูกยังเป็นลูกที่ดีไม่พอสำหรับพ่อกับแม่หรอครับ? ในสายตาของพ่อ ลูกไม่ดีเท่ากับลูกของคนอื่นใช่มั้ยครับ? คะแนนสอบในสมุดนั้น ทำลูกให้รักแม่น้อยลงหรอครับ?"

คำพูดที่จุกอยู่ในลำคอของเด็ก เสียงที่พ่อและแม่ไม่วันได้ยิน การแตกหักครั้งแรกที่เริ่มบั่นทอนสถาบันครอบครัวจากสมุดปกเหลืองเล่มหนึ่ง ระบบที่ใครบางคนเป็นผู้วางรากฐานเอาไว้ ให้อะไรกับครอบครัว ๆ หนึ่ง?

พ่อและแม่ที่หมดเวลาในหนึ่งวันไปกับทำงาน ไม่รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของลูกที่อยู่ในรั้วโรงเรียน มีเพียงภาพจำที่ได้เห็นจากในตอนที่ตื่นขึ้นในยามเช้า และอีกครั้งที่ลูกนั้นกำลังนั่งทำการบ้านก่อนการเข้านอน

อีกมุมหนึ่ง มุมมองของลูกที่ไม่อาจเข้าใจถึงความเป็นพ่อและแม่ ความลำบากจากการต้องหาเงินให้เพียงพอสำหรับการเลี้ยงดูครอบครัว และเพื่อให้ลูกได้ร่ำเรียน พ่อกับแม่รักเงินมากกว่าเขาอย่างนั้นหรือ?

จากกฏระเบียบที่บีบบังคับให้ครอบครัวต้องแยกออกห่างกัน ทำวันและเวลาของครอบครัวให้เหลือสั้นลง พ่อและแม่ที่ต้องออกไปหาเงิน และลูกที่ต้องถูกส่งเข้ารับการศึกษาจากระบบ

ความหวังดีของพ่อและแม่ที่มีต่อลูก มองข้ามความเป็นธรรมชาติของเด็กคนหนึ่ง สิ่งใดกันที่ปลูกฝังชุดความคิดของพ่อและแม่ ว่าลูกที่ถูกส่งเข้าไปในระบบการศึกษานั้นจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด มากกว่าการได้อยู่และรับการสั่งสอนเลี้ยงดูจากพ่อและแม่

พ่อที่แม้จะไม่ได้รับการศึกษาที่สูง เมื่ออยู่นอกเวลาของงานประจำนั้นยังเก่งกาจในการหาปลา ทั้งการถักแห ทั้งการผูกเบ็ด กรรมาชีพเหล่านี้เป็นความรู้ที่สามารถส่งต่อให้กับลูก ๆ เพื่อใช้ในการเอาชีวิตรอด พวกเราแทบไม่เคยอดอยากจากการหาอาหารเลย ถึงแม้ว่าพวกเรานั้นจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือน ๆ กับครอบครัว ๆ อื่น

ทำไม? เราถึงจำเป็นจะต้องมี "เงิน" ก่อนการมีอาหารสำหรับการมีชีวิตรอด มี "เงิน" ก่อนที่จะมีบ้าน มี "เงิน" ก่อนที่ชีวิตจะมีความมั่นคง

ทำไมเงิน? ถึงไม่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เราควรจะมี เพื่อให้มันทำหน้าที่เก็บรักษาไว้ ซึ่งสิ่งที่เราหามาได้ ใครกันที่เป็นคนออกแบบระบบที่ผิดธรรมชาติแบบนี้ขึ้นมา

พ่อ ที่มองว่าการหาปลานั้นเป็นสิ่งที่เหน็ดเหนื่อยเกินไป จับเด็กคนหนึ่ง ลูกของเขาโยนเข้าสู่ระบบที่คนอื่นเป็นคนสร้าง พ่อ ที่ไม่รับรู้ถึงเล่ห์กลของผู้ออกแบบ คาดหวังให้ลูกของเขาเติบโตและยิ่งใหญ่ในเกมของคนอื่น ในโลกของเกมการเงิน โลกที่ทุก ๆ สิ่งหมุนวนอยู่รอบ ๆ เงิน

จากมุมมองภายใต้บล็อกคอนกรีตสี่เหลี่ยม พร้อมด้วยลมเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศบนเพดาน ชีวิตที่กระเด็นออกมาไกลถึงตรงนี้ ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยน้อยลง จากวันที่ออกไปหาปลาพร้อมกับพ่อของเขาในวันหยุดแม้แต่น้อย

และในเวลานี้ สิ่งที่เราโหยหาอาจจะเป็นแค่การได้กลับไปเป็นเหมือนกับตอนที่ยังเป็นเด็กอีกครั้ง

การได้แก่เฒ่าอย่างแข็งแรง และแวดล้อมอยู่ท่ามกลางธรรมชาติพร้อมกับลูกหลาน เด็กตัวเล็ก ๆ ที่กำลังซุกซนจะช่วยเยียวยาวันเวลาที่หายไปของเราได้มากมายแค่ไหนกัน? เราต้องพยายามอีกสักแค่ไหน เพื่อที่จะหนีให้หลุดพ้นออกไปจากระบบบ้า ๆ นี่ ระบบที่เราไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้ามาตั้งแต่แรก

ระบบ ที่ทำกับคนด้วยกันให้เป็นเหมือนกับเครื่องมือผลิตความมั่งคั่งให้กับผู้สร้าง

ระบบ ที่ถูกสร้างมาเพื่อสูบกินวันเวลาในชีวิตของผู้ที่ติดกับ

หรือบางที

คงเป็นวันที่ดินนั้นกลบลงบนใบหน้า หรือเราได้กลายเป็นเพียงเถ้าอัฐิ ที่ถูกลูกหลานของเราหยิบโปรยให้ลอยไปตามสายลม วันนั้น เราคงได้กลับไปอยู่กับธรรมชาติ เหมือนกับวันที่ยังเป็นเด็กเล็ก ๆ อีกครั้ง









"อย่าเพิ่งยอมแพ้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่ม :)"

Have a hope, We're all early in the bitcoin age.

#Siamstr
#Haveahope